ညကိုယ္တိုင္ ညဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ ဒာေမွာင္နဲ ့ပြင့္သမွ် ဆိတ္ဖလူးပန္းေတြဒာကုန္ခါခ်လို ့
စိတ္ကူးေတြ မြစာႀကဲသြားတယ္
ၾကယ္ေတြမ်က္ႏွာလႊဲခံရတဲ့ ေၾကကြဲမွ ုဆိုတာလည္း
ျပန္မရႏိုင္တဲ့ ၾကယ္ေႂကြေတြပဲ
ဒီကမၻာမွာ
ဘယ္ေလာက္ေနခြင့္ရွိသလဲ
ဘယ္ေလာက္ေႂကြခြင့္ရွိသလဲ
ရင္ထဲ
လတစင္းဒာၿမဲခ်ိတ္ဆြဲထားဖို ့ခက္ခဲသေလာက္
စိတ္ထဲ
တံစဥ္ခုႏွစ္ေကြး ဝွတ္ထားလိုက္တာက
ပိုလြယ္ရဲ ့မဟုတ္လား
တကယ္ေတာ့
သစ္ပင္ကိုျမင္ရင္ သစ္ေတာကိုလည္း ျမင္ရမယ္
ငါ့လက္မွတ္နဲ ့ငါ့ရက္စြဲလြဲမွာ မေၾကာက္သလို
စာရြက္ဒာလြတ္လို ရြတ္ဆိုမိတာလည္း ငါမမွားဘူး
ဘဝဆိုတာ
လူၿမိန္ေနလည္းဒာလကားပါကြာ
ခုဟာက
ငါ့ကိုယ္ငါ ကဗ်ာလိုမဖတ္ခင္
သရုပ္ေဖၚပံု ဒာရင္ဆြဲၾကည့္လိုက္တာပါ။ ။
ေျမလတ္ေမာင္ျမင့္သူ
No comments:
Post a Comment