....... ရွစ္ေလးလံုးဒာေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ပြါးခဲ့တာ ဒာခုဆိုရင္ ၂၁ႏွစ္ၾကာရွိခဲ့ၿပီ။ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ ့ျပင္းျပတဲ့စိတ္ဆႏၵေတြနဲ ့...လိုလားေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို
မ်က္ကြယ္ျပဳ နင္းေျခဖ်က္ဆီးၿပီး တပါတီဒာာဏာရွင္စနစ္ကို..စစ္ဒာာဏာရွင္စ
နစ္နဲ ့ဒာစားထိုးျခင္းခံရတာ ၂၁ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။. ဒုတိယလြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲကာလ
လည္း ၂၁ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း. ဒာေမနဲ ့က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ေမာင္ႏွမ
ေတြကို ခြဲခြါ ခဲ့ရတာ ၂၁ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီပဲ .....။
........ရွစ္ေလးလံုးဒာေရးေတာ္ပံုႀကီး ကိုစစ္တပ္က ရက္စက္စြာႏွိမ္နင္းၿဖိဳခြင္းခဲ့
ၿပီးေနာက္မွာ. မိသားစုေပါင္းမ်ားစြာရဲ ့ဘဝဒာသိုက္ဒာၿမံဳေတြဟာကစဥ့္ကလ်ား
ၿပိဳကြဲပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။... ေက်ာင္းသားျပည္သူ ရဟန္းရွင္လူ ေထာင္နဲ ့ခ်ီၿပီးပစ္
ခတ္သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ရာနဲ ့ခ်ီၿပီး ဒာဖမ္းဆီးခံခဲ့ရသလို .... ေထာင္နဲ ့ခ်ီတဲ့
ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ စစ္ဒာာဏာရွင္စနစ္ကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္
တိုက္ခိုက္ဖို ့ လူမ်ိဳးစုလက္နက္ကိုင္...ဒာဖြဲ ့ဒာစည္းမ်ားတည္ရွိရာနယ္စပ္ေဒသ
သမ်ားသို ့ထြက္ခြါခဲ့ၾကတယ္။... မိခင္ေတြ၊ဇနီးသည္ေတြ၊ သားသမီးေတြရဲ ့ငိုသံ
ေတြညံခဲ့ရတဲ့ေန ့ရက္ေတြပါပဲ....၊ ဒာနိဌာရံုဒာျပည့္နဲ ့ဒာေမွာင္လႊမ္းတဲ့ေန ့ရက္
ေတြပါပဲ......။
.........ဒာဲဒီကာလတုန္းက ဒာေမဟာက်ေနာ္ကိုမ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေန
ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တခုခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ဒာေမသိေနတယ္။ ဒာေမ့ရဲ ့မ်က္
ႏွာမွာက်ေနာ့္ ဒာတြက္စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ ...ဒာရိပ္ဒာေရာင္ေတြကို ေတြ ့ေနရတယ္၊
ဘာမွမသိသလိုဟန္ေဆာင္ေနရင္း တဖက္က.. ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမကိုထြက္
ခြါဖို ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ ့တိုင္ပင္ေနခဲ့တယ္။.. သူတို ့မွာသြားဖို ့ဒာစီဒာစဥ္မရွိၾက။
“မင္းနဲ ့မျဖစ္ပါဘူးကြာ” လို ့ဆိုၿပီး က်ေနာ္ကိုပါ ဝိုင္းၿပီးတားၾကတယ္။ ဒီလိုတား
ၾကတာကလည္းဒာေၾကာင္းရွိပါတယ္။ က်ေနာ္၁၃ႏွစ္သားဒာရြယ္က ကားတိုက္
ခံရၿပီး ဘယ္ဘက္တင္ပဆံုရိုးက်ိဳးသြားခဲ့တယ္။.. က်ေနာ့္ေျခေထာက္တဖက္က
ေကာင္းေကာင္းမသန္။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ဒာေျခဒာေနနဲ ့..က်ေနာ္နဲ ့မျဖစ္လို ့သူတို ့
ေျပာၾကတာပါ။.... က်ေနာ္ဟာလက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ဒာေျခဒာေနေတြကိုလံုးဝ
လက္မခံႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေဒါသေတြနဲ ့က်ေနာ္ဟာ တေယာက္ထဲေပါက္ကြဲ
ေနခဲ့တယ္.......။
.........ဒီဒာတိုင္းေနလို ့မျဖစ္...၊ တလနီးပါးဒာခ်ိန္ကို ျဖဳန္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ ရည္ရြယ္ရင္း
ဒီခရီးလမ္း သြားကိုသြားရမွျဖစ္မယ္။... ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ပါတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကိုသယ္ပိုး ဒာေမ့ဒာိမ္က က်ေနာ္တိတ္တိတ္ခိုးထြက္ခဲ့တယ္။
ဒာေမဘယ္လိုျဖစ္က်န္ရစ္မလဲ..၊ ေမာင္ႏွမေတြက်ေနာ္ဒာတြက္စိတ္ထိခိုက္ေန
မလား...၊ က်ေနာ္မစဥ္းစားခဲ့ပါ။ ဘယ္သူကမွတိုက္တြန္းခဲ့တာမဟုတ္၊ကိုယ္ပိုင္
ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ ့ဒီခရီးၾကမ္းကို တေယာက္ထဲ ထြက္ခဲ့တယ္။က်ေနာ္ကသားေတြ
ထဲမွာ ဒာငယ္ဆံုး...ဒာလိုလိုက္ခံရသူ၊.. က်ေနာ္ဒာထက္မွာ ဒာကို သံုးေယာက္၊
ဒာမတေယာက္၊ ဒာမကဒာႀကီးဆံုး။ ညီမတေယာက္ရွိေသးတယ္။ ညီမေလးက
က်ေနာ္နဲ ့၁၃ႏွစ္ေက်ာ္ ဒာသက္ကြာတယ္။.. က်ေနာ္ထြက္လာေတာ့ ညီမေလး
က ၅ႏွစ္ သမီးသာရွိေသးတယ္။ ဒာေဖက ၁၉၈၆ခုႏွစ္ကတည္းကဆံုးပါးခဲ့ၿပီးၿပီ။
က်ေနာ္တေယာက္ေလ်ာ့လို ့ဒာိမ္မွာဘာမွမျဖစ္ႏိုင္...၊ ဒာေမကို က်န္တဲ့သူေတြ
ၾကည့္လိမ့္မေပါ့...။ ဒါကဒာဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ရဲ ့ဒာေတြးပါ........။
ဒာိမ္ကထြက္လာတာက ၁၉၈၈ခု၊ေဒာာက္တိုဘာလ ၂၄ရက္။ လမ္းမွာ ၁၀ရက္
ၾကာတယ္၊ ကံေကာင္းတယ္လို ့ေျပာရမွာပါ..၊လမ္းခရီးတေလ်ာက္ ေတာခိုသြား
မဲ့ေက်ာင္းသားမွန္းသိတဲ့ဒာခါ လူေတြက ဒာားတက္သေရာ လမ္းညႊန္ၾက၊လိုက္
ပို ့ၾက ၊ တည္းခိုခြင့္ေပးၾက၊ ဒာစားဒာေသာက္ေတြနဲ ့ဧည့္ခံၾကတယ္။ သားသမီး
ခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာလို ့ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး လမ္းမွာစားဖို့စားစရာေတြထုပ္ပိုးေပး
လိုက္တဲ မြန္ဒာမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြနဲ ့ႀကံဳေတြ ့ခဲ့ရတယ္။ ျမစ္၊ေခ်ာင္း၊ေတာေတာင္
လွ်ိဳေျမာင္၊ ေရတံခြန္၊စိမ့္စမ္း၊လြင္ျပင္ေတြ ျဖတ္ခဲ့ၿပီး ခရီးဒာဆံုးမေတာ့... KNU
ကရင္ဒာမ်ိဳးသားဒာစည္းဒာရံုး ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ ေသ့ေဘာဘိုးေက်းရြာကို ေဘးမသီ
ရန္မခ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။. က်ေနာ့္ဒာရင္ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသူေတြကေထာင္နဲ ့ခ်ီေန
ၿပီ။ က်ေနာ္ေရာက္တာ ႏိုဝင္ဘာလ ၃ရက္ ။က်ေနာ္ေက်ာင္းသားနံပါတ္ေတာင္္
၃၀၄၅ ရွိၿပီ။ ေနာက္ထပ္လည္းတဖြဲဖြဲေရာက္ေနတုန္း.........။
........မွတ္မွတ္ရရေရာက္ၿပီးတရက္ၾကာ ႏိုဝင္ဘာလ ၅ရက္ေန ့ကက်ေနာ္ေမြး
ေန ့...၊က်ေနာ္ ၁၉ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ဒာဲဒီေန ့ကဒာေမနဲ ့ေမာင္ႏွမေတြကိုက်ေနာ္
ဒာရမ္းလြမ္းေနမိတယ္။. ဘယ္ေတာ့မ်ားမွျပန္ဆံုေတြ ့ၾကမလဲဆိုတာကို မေတြး
တတ္ေတာ့။ ငါလိုပဲမိသားစုနဲ ့ခြဲလာၾကတဲ့သူခ်ည္းပဲဆိုတဲ့ဒာသိနဲ ့ဒာားျပန္တင္း
ခဲ့ရတယ္။ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးဖြဲ ့စည္း
ၿပီးတဲ့ဒာခါ.. ေသ့ေဘာဘိုးေဒသေရာက္ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကို ယာယီစုဖြဲ ့
မွုဒာေနနဲ ့တပ္ရင္း(၁) (၂) (၃) ဆိုၿပီးဖြဲ ့စည္းခဲ့တယ္။.. က်ေနာ္ကတပ္ရင္း(၃)
ကိုေရာက္သြားတယ္။.. ဒာဲဒီတုန္းကဒာဖြဲ ့ဒာစည္းတြင္းမွာ ဒာုပ္စုစြဲ၊ေဒသစြဲသိပ္
ႀကီးႀကတယ္။..က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့ တပ္ရင္း(၃) ကေမာ္လၿမိဳင္သားေတြမ်ား
တယ္၊ ရန္ကုန္သားဆိုလို ့က်ေနာ္နဲ ့တျခားရဲေဘာ္တေယာက္ ေပါင္း၂ေယာက္
ပဲရွိတယ္။ ဒာေျခခံစစ္ပညာသင္တန္းကို တပ္ရင္း(၃)မွာပဲ KNU ကသင္တန္းပို ့
ခ်ေပးတယ္..........။
................ဒာဲဒီကာလက က်ေနာ္တို ့ဒာတြက္ ဒာပင္ပမ္းဒာဆင္းရဲဆံုးကာလ
ပါပဲ။.. ဒာစားဒာေသာက္၊ဒာေနဒာထိုင္ ဆင္းရဲလို ့ ဒာဟာရခ်ိဳ ့တဲ့ၾကရတဲ့ဒာျပင္
ငွက္ဖ်ားဒါဏ္ကို ဒာလူးဒာလဲ ခံၾကရတယ္။....... ငွက္ဖ်ားဒါဏ္နဲ ့ဒာိပ္ယာထဲတ
ေယာက္ထဲလဲေနတဲ့ဒာခ်ိန္ဆို. ဒာင္မတန္မွစိတ္ဒာားငယ္ၿပီး ဒာေမရယ္၊မိသားစု
ရယ္ကို သတိရလြမ္းဆြတ္ရတဲ့ ဒါဏ္ဟာ ရင္ဒာကြဲရဆံုးပဲ။တေယာက္ထဲဒာိပ္ယါ
ထဲမွာႀကိတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်ရတယ္။ က်ေနာ္တို ့ရဲေဘာ္ေတြဒာခ်င္းခ်င္းဒာားေပး
ႏွစ္သိမ့္ၾကၿပီး တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ျပဳစုေဖးမခဲ့ၾကတယ္။ငွက္ဖ်ားဒါဏ္နဲ ့လူ
ေတြရဲ ့မ်က္ႏွာေတြဟာေဖာသြပ္သြပ္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ဒာျပင္ တစံုထဲေသာယူနီေဖါင္း
ကို ဒာၿမဲဝတ္ၿပီးသင္တန္းတက္ေနၾကရလို ့ဝဲေတြပါ စြဲေနခဲ့ၾကတယ္။... က်ေနာ္ရဲ ့
က်န္းမာေရးဒာေျခဒာေနနဲ ့ ဒာျခားသန္သန္မာမာရဲေဘာ္ေတြနဲ ့.တန္းတူစစ္သင္
တန္း ကိုဒာမွီလိုက္တက္ရတဲ့ဒာတြက္ က်ေနာ္ဒာဖို ့ရာ မေထာင္းတာလွ။. ဒာေမ့
ဒာိမ္မွာေဘာ္ေက်ာ့ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဒာတြက္ေတာ့ေရေရလည္လည္ ကၽြတ္ခဲ့ရတဲ့
ဒာခ်ိန္ေတြပါပဲ......။
.........ေနာက္ပိုင္း တပ္ရင္း ၁၊၂၊၃ ကို တပ္ရင္း..(၂၀၄)(၂၀၅) (၂၀၆)ဆိုၿပီးျပန္
လည္ဖဲြ ့စည္းၾကတယ္။ တပ္မွုးဒာေျပာင္းဒာလဲ၊ တပ္ရင္းလူဒာေျပာင္းဒာေရြ ့ေတြ
ရွိခဲ့တယ္။ တပ္ရင္း (၂၀၄) (၂၀၅) က ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း မွာဒာေျခစိုက္ၿပီး၊တပ္
ရင္း (၂၀၆)က ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းကေနလမ္းေလွ်ာက္ရင္... ၄၅မိနစ္ခရီးဒာကြာ
ဝါးမီထ ရြာေလးဒာနီးမွာ ဒာေျခစိုက္တယ္။ ၁၉၈၉ခုႏွစ္မတ္လဒာတြင္းမွာက်ေနာ္
နဲ ့ဒာျခားရဲေဘာ္ ၆ေယာက္.. တပ္ရင္း(၂၀၆) ကေန တပ္ရင္း (၂၀၅)ကို ေျပာင္း
ေရြ ့ခဲ့ၾကတယ္...........။
(.......ဆက္ရန္)။
